– Nie, w tym artykule jest szereg nieścisłości. Na konferencji WARC 1977 dokonano przydziałów miejsc na orbicie geostacjonarnej oraz częstotliwości nadawania telewizji satelitarnej dla wszystkich państw, a nie tylko dla Europy i Afryki. Kulę ziemską podzielono na 3 regiony, Europa wraz z Afryką i częścią Azji znalazła się w pierwszym regionie. Podział dotyczył tylko zakresu częstotliwości od 11,7 GHz do 12,5 GHz a nie obecnie wykorzystywanego, znacznie szerszego zakresu od 10,7 GHz do 12, 75 GHz.
Przyjęto, że do nadawania będą wykorzystywane fale o polaryzacji kołowej (prawoskrętnej i lewoskrętnej), a obecnie w Europie są stosowane fale o polaryzacji liniowej (pionowej i poziomej). Satelity na orbicie rozstawiono rzadko, w odstępach co 6 stopni. Sposób projektowania był nieoptymalny, miejsca na orbicie wystarczyło zaledwie dla 5 programów TV, przydzielonych dla każdego z państw. Państwa federacyjne otrzymały większe przydziały.
Planowane moce nadawania z satelitów były wyższe od aktualnie wykorzystywanych, a przewidywana gęstość mocy sygnałów odbieranych na powierzchni ziemi miała być 10-krotnie większa od obecnie stosowanej. Decyzja o stosowaniu dużych mocy nadawania była uzasadniona tym, że w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych były dostępne konwertery i anteny o znacznie gorszych parametrach. Wiązki promieniowane z satelitów miały być wąskokątne i obejmować poszczególne kraje, a nie części kontynentów.
Wyniki konferencji WARC 1977 nie znalazły szerszego zastosowania. Jedynie trzy kraje europejskie próbowały wdrożyć plan telewizji satelitarnej, zgodny z decyzjami konferencji WARC 1977. Francja umieściła satelity o nazwie TDF, Niemcy o nazwie TVSAT i Szwecja – TeleX. Satelity te miały transpondery dużej mocy, które okazały się zawodne i w krótkim czasie uległy uszkodzeniom. Państwa, które zainwestowały w telewizję satelitarną według postanowień konferencji WARC 1977, poniosły znaczne straty finansowe.
Prawdziwy rozwój telewizji satelitarnej rozpoczął się w Europie po wystrzeleniu satelitów dwóch organizacji: Eutelsat oraz SES Astra. Satelity te miały parametry kompletnie niezgodne z ustaleniami konferencji WARC 1977. Inne były pozycje na orbicie, częstotliwości nadawania poszczególnych transponderów, polaryzacje emitowanych fal, kierunki i rozmiary wiązek nadawanych z satelitów.
Konferencja światowa WARC 1977 okazała się gorzką nauką – w jaki sposób nie należy projektować i wdrażać telewizji satelitarnej. Do chwili obecnej pozostało po niej niewiele: przydział zakresu częstotliwości od 11,7 GHz do 12,5 GHz dla telewizji satelitarnej na zasadzie pierwszeństwa oraz podział tego zakresu na 20+20 kanałów, w których pracują pojedyncze transpondery.
W późniejszym okresie, na innej konferencji dokonano przydziałów częstotliwości dla łączy dosyłających sygnały w kierunku satelitów (tzw. uplink). Wykorzystano ten sam podział na 20+20 kanałów, ale przesuniętych na wyższy zakres częstotliwości, od 17,3 GHz do 18,1 GHz. Ten zakres częstotliwości można wykorzystywać tylko w celu dosyłania sygnałów przeznaczonych dla bezpośredniej telewizji satelitarnej. Nie można go stosować do innych celów, np. do przesyłania reportaży z wozów transmisyjnych do centrum telewizyjnego.