– Pytanie ma związek z artykułem opublikowanym w poprzednim numerze „TV-Sat Magazynu” na str. 16 i 17. Pojawiają się różne propozycje, między innymi takie, aby zmniejszyć koszty budowy tańszych mieszkań na wynajem, w ramach programu + i zrezygnować z obowiązku wyposażania nowych budynków w instalację teletechniczną.
Moim zdaniem propozycja jest niewłaściwa. Należy zmodyfikować, a nie likwidować wymagania dotyczące obowiązkowych składników instalacji telekomunikacyjnej w nowo projektowanych budynkach mieszkalnych. Czyli oszczędności i racjonalizacja – tak, a projektowanie budynków pozbawionych instalacji telekomunikacyjnej, czyli na poziomie technicznym sprzed stu lat – nie.
Poniższe uwagi dotyczą instalacji telekomunikacyjnych w nowo projektowanych wielorodzinnych budynkach mieszkalnych. Na czym mają polegać oszczędności?
Po pierwsze, na zmniejszeniu liczby kabli telekomunikacyjnych, doprowadzonych obowiązkowo do mieszkania. Obecne przepisy wymagają, aby instalować kable trzech rodzajów: współosiowe, parowe symetryczne i światłowodowe. Propozycja oszczędnościowa polega na rezygnacji z kabli światłowodowych. Tańsze w realizacji są osiedlowe sieci hybrydowe, światłowodowo-współosiowe, w których światłowody dochodzą do budynku lub grupy budynków, a wewnątrz budynków prowadzi się kable miedziane (współosiowe lub parowe symetryczne) do poszczególnych mieszkań.
Przepustowość kabli miedzianych jest wystarczająca, aby doprowadzić szybki Internet razem z telewizją cyfrową. Wymagana jest sumaryczna przepływność nie mniejsza od 30 Mbit/s. Kabel współosiowy umożliwia typowo transmisję 160 Mbit/s, a parowy kabel symetryczny 100 Mbit/s, przy wykorzystaniu protokołu VDSL2. Oba rozwiązania są tanie i dobrze sprawdzone, stosowane na odległościach do 200 m.
Światłowody pozwalają na więcej, np. na transmisję do 600 Mbit/s, ale koszty budowy sieci światłowodowej wraz z osprzętem i opłaty miesięczne są znacznie wyższe. 600 Mbit/s pozwala na prowadzenie rozszerzonej działalności gospodarczej, funkcjonowanie lokalu biurowego z wieloma stanowiskami internetowymi, co wykracza poza potrzeby typowego mieszkania w budynku wielorodzinnym.
Ponadto, zamiast wyposażać od razu wszystkie budynki mieszkalne w kompletne sieci światłowodowe, które będą początkowo niewykorzystane lub szczątkowo wykorzystane, wystarczy zaprojektować „na wyrost” kanalizację telekomunikacyjną. O większych przekrojach, częściowo pustą, aby w przyszłości można było wprowadzić dodatkowe kable lub wymienić na inne. Trudno jest z dużym wyprzedzeniem zgadnąć, jakie kable i ich wtyki będą optymalne i dostępne za 10, 20 czy więcej lat. Trwałość budynku szacuje się na 100 lat, w tym czasie może być potrzebna kilkakrotna wymiana okablowania telekomunikacyjno-multimedialnego. Należy to uwzględnić na etapie projektowania budynku, aby później nie trzeba było pruć ścian lub mocować okablowania na elewacjach zewnętrznych albo tynkach klatek schodowych i korytarzy.
Po trzecie, należy dopuścić możliwość instalowania szafek telekomunikacyjnych na różnych kondygnacjach budynku. Mniej kabli zużywa się i tłumienie sygnałów jest niższe, gdy szafki telekomunikacyjne umieści się np. w połowie wysokości budynku lub zaplanuje w wysokich budynkach kilka szafek na różnych kondygnacjach. Tę kwestię należy powierzyć projektantowi i inwestorowi, oni podejmą lepszą decyzję od urzędnika zza biurka.
Po czwarte, należy utrzymać obowiązek wyposażenia każdego budynku w antenową instalację zbiorową. Do rozprowadzania sygnałów naziemnej telewizji i radiofonii, czyli DVB-T, DAB+ oraz UKF FM. W tym celu wystarczy wykorzystać po jednym kablu współosiowym, doprowadzonym do każdego mieszkania. Ten sam kabel może służyć także sygnałom telewizji satelitarnej, są gotowe gniazda mieszkaniowe SAT+TV+R. Może okazać się korzystne zaprojektowanie dla tego okablowania oddzielnej szafki, umieszczonej na najwyższej kondygnacji budynku, a nie w piwnicy. Czyli kabel dla antenowej instalacji zbiorowej poprowadzony od góry, a kable dla Internetu, telefonii i telewizji kablowej – od dołu.