– Potrzeba stworzenia narodowej strategii cyfrowej wynika stąd, że Kanada pozostaje w tyle za resztą rozwiniętego świata w dziedzinie cyfrowej”. Można by dać głowę, że chodzi o Polskę, ale nie – rzecz jest o Kanadzie...
...A już kompletną bzdurą jest twierdzenie, że Internet sprzyja debacie społecznej i akumulacji kapitału społecznego. Internet rozbija i fragmentaryzuje społeczeństwo, a to media (przy wszystkich ich słabościach) je integrują i jednoczą. Mechanizm jest prosty: media dostarczają wszystkim zasobu wspólnej wiedzy i doświadczenia, natomiast Internet pozwala ludziom jednoczyć się w grupy wyznawców wspólnych idei, odgrodzonych od wszystkich innych elektronicznym murem. Internet to rzecz wspaniała, ale jest też miejsce wylewania się wielkiej fali kompleksów, resentymentów i nienawiści. Centrum Wiesenthala stwierdziło niedawno w raporcie „Hate 2.0”, że liczba „witryn terroryzmu i nienawiści” wzrosła w ciągu ostatniego roku w Stanach Zjednoczonych o 30%. Zawarte w nich treści „poniżają i grożą Murzynom, Żydom, imigrantom, gejom i praktycznie wszystkim grupom wyznaniowym. Szybko rośnie też liczba serwisów społecznościowych, np. na Facebooku, propagujących treści antysemickie i inne.
Trudno uwierzyć, że polska myśl strategiczna opiera się na takiej niewiedzy i złej diagnozie sytuacji. Jeszcze trudniej uwierzyć, że wynikająca z tej myśli polityka rządu i propozycje legislacyjne nie widzą związku między nader słusznymi celami (kapitał intelektualny, kapitał społeczny, spójność społeczna) a środkami (takimi jak media), powszechnie (tylko nie w Polsce) uznanymi za właściwe narzędzia do realizacji tych celów.
Tę ślepotę i wynikające z niej doktrynerstwo trzeba koniecznie leczyć. Inaczej przyjdzie nam zapłacić ogromną cenę za błędy w oglądzie i diagnozie sytuacji społecznej i za wyciągane z tego błędne wnioski w postaci szkodliwych strategii i propozycji legislacyjnych.

Cały artykuł w sierpniowym numerze...