– OTA to skrót angielskiej nazwy over the air programming. Jest to metoda dosyłania nowej wersji oprogramowania „przez powietrze” czyli z wykorzystaniem fal radiowych. W praktyce OTA sprowadza się do przesyłania aktualnej wersji oprogramowania lub spisu programów z wykorzystaniem transponderów satelitarnych, nadajników naziemnych lub stacji bazowych. OTA jest chętnie stosowana w telewizji satelitarnej i w telefonii komórkowej, a przyszłości będzie używana w cyfrowej telewizji naziemnej. Wprowadzanie nowej wersji oprogramowania może następować automatycznie, nawet w nocy, gdy urządzenie odbiorcze jest wyłączone pilotem, a właściciel śpi. Istnieje niebezpieczeństwo zainstalowania uszkodzonej wersji oprogramowania lub zarażonej wirusami komputerowymi. Dlatego lepiej, aby OTA działało na zasadzie zamawiania i potwierdzania przez użytkownika.
OLED jest skrótem angielskiej nazwy organic light emitting display – co znaczy – organiczny wyświetlacz emitujący światło. Wyświetlacz OLED składa się z kilku warstw, poczynając od spodu: z metalowej katody, warstwy organicznej (z przewodzących polimerów), przeźroczystej anody i zewnętrznej warstwy ochronnej, wykonanej ze szkła lub tworzywa sztucznego. Elementy obrazu (subpiksele) mogą świecić w różnych kolorach, zwykle wykorzystuje się czerwony, zielony, niebieski i dodatkowo biały.
Zaletą konstrukcji OLED jest bezpośrednie świecenie punktów obrazu, nie jest konieczne dodatkowe podświetlenie ekranu, które występuje w technice LCD. Dzięki temu uzyskuje się znakomity kontrast, bardzo dobrą czerń, dużą jasność, szeroki kąt widzenia, krótki czas reakcji. Ekrany OLED są cienkowarstwowe (np. 3 mm), półelastyczne, oszczędne – ich pobór prądu jest mniejszy o 50% w porównaniu z ekranami LCD.
W tej chwili występują jeszcze problemy z wielkością i trwałością ekranów OLED. Przeważnie spotyka się rozmiary do kilku cali, chociaż pokazano już egzemplarze prototypowe o przekątnej 30 a nawet 40 cali. Zapewne ekrany OLED rozpowszechnią się najpierw w telefonach komórkowych, nawigacji GPS, kamerach i aparatach fotograficznych, odtwarzaczach MP4, przyrządach pomiarowych i telewizorach przenośnych, a później w dużych telewizorach stacjonarnych.
Wadą obecnie wytwarzanych ekranów OLED jest ograniczona żywotność, wrażliwość na uszkodzenia mechaniczne, utratę szczelności i wilgoć.
Inną nowym typem ekranów jest SED – skrót od nazwy surface emission display. Ekran SED składa się z milionów punktów obrazowych, z których każdy świeci podobnie jak miniaturowy kineskop. Źródłem elektronów jest zimna katoda, wiązka elektronów przelatuje przez miniaturową komorę próżniową i trafia na punkt pokryty luminoforem. Punkty luminoforu, wykonane z różnych substancji świecą w kolorach podstawowych, a sumowanie światła z trzech źródeł o dobranej intensywności tworzy pożądaną barwę. Dzięki miniaturowym wymiarom komory, do przyspieszenia elektronów wystarczają niskie napięcia – dziesiątki woltów a nie kilowoltów. W tych ekranach wykorzystuje się dobre cechy kineskopów, takie jak znakomite odwzorowanie kolorów i dużą jasność. Technologia SED nie osiągnęła jeszcze dojrzałości produkcyjnej, podziwiać można tylko prototypy ekranów SED na międzynarodowych wystawach.
Ekrany OLED i SED to rozwiązania przyszłościowe, muszą jeszcze zostać dopracowane pod względem wielkości ekranów, powtarzalności parametrów, niezawodności i konkurencyjnej ceny. Barierą są też zastrzeżenia patentowe zgłoszone przez firmy, które wyłożyły fundusze na opracowanie nowych technologii. Ekrany LCD potrzebowały 25 lat, zanim z małych wyświetlaczy o rozmiarze 1/2 cala, stosowanych w ręcznych zegarkach, urosły do znakomitych ekranów telewizyjnych o przekątnej 50 cali. Nie grozi nam w ciągu kilku miesięcy masowy wysyp tanich telewizorów z ekranami OLED i SED. Można jeszcze kupować telewizory LCD lub plazmowe, ale trzeba brać pod uwagę, że za kilka lat mogą one być przestarzałe.