– W sprzęcie telewizyjnym stosowane są obecnie 3 podstawowe rozdzielczości obrazu:
* 576 linii x 720 punktów na każdej linii, czyli po wykonaniu mnożenia, 0,4 miliona pikseli na powierzchni obrazu. Rozdzielczość ta wywodzi się z europejskiego systemu analogowej telewizji kolorowej PAL. Taką liczbę elementów obrazu oferuje telewizja cyfrowa standardowej rozdzielczości SD.
* 720 linii x 1280 punktów na każdej linii, czyli 1 milion pikseli na powierzchni obrazu. Taką liczbę elementów obrazu mają telewizory o pośredniej rozdzielczości, zwane „HD-ready”.
* 1080 linii x 1920 punktów na każdej linii, czyli 2 miliony pikseli na powierzchni obrazu. Taką liczbę elementów obrazu mają telewizory o wysokiej rozdzielczości, zwane „full-HD”.
Powyższe rozdzielczości obrazu są stosowane w Europie, także w naszym kraju.
Ponadto spotykany jest standard VGA: 480 linii x 640 punktów na każdej linii, czyli 0,3 miliona pikseli na powierzchni obrazu. Standard ten wywodzi się z amerykańskiej telewizji NTSC, był też szeroko stosowany w monitorach komputerowych.
Cyfrowe aparaty fotograficzne mają matrycę o liczbie pikseli od 2 do 12 milionów. Po co tak duża rozdzielczość, znacznie przewyższająca parametry ekranów telewizyjnych? Takie są potrzeby fotografii artystycznej. Możliwe jest wybranie fragmentu wykonanego zdjęcia i jego powiększenie, z zachowaniem przyzwoitej rozdzielczości.
Współczesne cyfrowe kamery filmowe mają rozdzielczość dochodzącą do kilku milionów pikseli, która może być zmniejszana, w zależności od potrzeb. W trybie wykonywania pojedynczych zdjęć (czyli wykorzystywania kamery jako aparatu fotograficznego), jest wykorzystywana wysoka rozdzielczość, np. 5 milionów pikseli.
Inna sytuacja występuje w przypadku wykorzystania kamery do filmowania. Wtedy trzeba rejestrować np. 30 kompletnych obrazów (klatek) na sekundę i liczba zapisywanych danych cyfrowych jest znaczna. Im wyższa wybrana rozdzielczość kamery filmowej, tym więcej „pożera” ona wewnętrznej pamięci cyfrowej. Ze względu na miniaturowe gabaryty kamer, ich pamięć cyfrowa, wykonana w postaci małego dysku twardego, ma objętość ograniczoną do kilkudziesięciu GB. Możliwe jest instalowanie w kamerach filmowych pamięci półprzewodnikowych typu flash, jednak ich wysoka cena sprawia, że na ogół nie przekracza się pojemności 16 GB.
Do filmowania w trybie wysokiej rozdzielczości HD wykorzystuje się 2 miliony lub tylko 1 milion pikseli. Filmowanie w trybie standardowej rozdzielczości SD zadowala się liczbą 0,4 lub 0,3 miliona pikseli.