– DVB to międzynarodowy skrót nazwy digital video broadcasting, oznaczającej po prostu telewizję cyfrową. Telewizja cyfrowa może występować w kilku odmianach:
* satelitarnej, oznaczanej skrótem DVB-S;
* kablowej, oznaczanej skrótem DVB-C;
* naziemnej, oznaczanej skrótem DVB-T;
* internetowej, oznaczanej jako DVB-I,
* przenośnej, oznaczanej jako DVB-H.
Powyższe skróty wystarczały przez pierwszych kilkanaście lat rozwoju telewizji cyfrowej, zwanej DVB pierwszej generacji. W ostatnich latach pojawiają się nowe koncepcje teoretyczne oraz praktyczne, nazywane telewizją cyfrową drugiej generacji, oznaczane dodatkową liczbą 2 na końcu symbolu. Najwcześniej wystartowała druga generacja cyfrowej telewizji w wersji satelitarnej, znana pod skrótową nazwą DVB-S2. W polskich platformach satelitarnych DVB-S2 pojawiła się przed trzema laty.
W tej chwili występuje mała rewolucja w naziemnej telewizji cyfrowej, wprowadzane są na świecie i w Europie zaawansowane projekty systemów drugiej generacji, oznaczane jako DVB-T2. W niektórych krajach, np. w Wielkiej Brytanii rozpoczęto także próby praktyczne z zastosowaniem DVB-T2.
W Polsce zdarzyło się tak pechowo (a może szczęśliwie), że nie wystartował jeszcze na skalę masową system DVB-T pierwszej generacji (oficjalny początek ma nastąpić na jesieni 2009 roku), a właśnie pojawia się w Europie propozycja systemu drugiej generacji o nazwie DVB-T2. Prawdopodobnie w naszym kraju byłoby możliwe „łagodne przejście” z systemu pierwszej generacji do drugiej generacji, pod warunkiem zaplanowania tego kroku z wyprzedzeniem.
DVB-T2 oferuje większą liczbę sposobów nadawania sygnałów telewizji cyfrowej – kilka z tych sposobów ma charakter dobrowolny, a nie obowiązkowy. Ciekawa jest propozycja wykorzystania dwóch lub większej liczby dotychczasowych kanałów TV, niekoniecznie sąsiednich, do stworzenia wspólnego multipleksu o dużych możliwościach.
Decyzja o przyjęciu DVB-T2 rzutuje zarówno na ośrodki nadawcze, jak i urządzenia odbiorcze. Warianty DVB-T2 mogą być wybierane przez nadawców, wymagać one będą inwestycji – uzupełnienia sprzętu w centrum nadawczym, w tym zainstalowania dodatkowych nadajników, pracujących na wspólną antenę.
W ślad za tym musi iść odpowiedni sprzęt odbiorczy w milionach mieszkań – niezależnie od tego, czy będą to przystawki cyfrowe do telewizorów, czy nowe, kompletne telewizory z wbudowaną głowicą DVB-T2.
Kilku największych producentów telewizorów na świecie prowadzi już prace konstrukcyjne i przewiduje wyposażenie swoich najnowszych wyrobów w głowice (tunery) przystosowane do sygnałów DVB-T2. Zapewne będą to głowice zgodne w dół, to znaczy obsługujące wszystkie wcześniejsze wersje DVB-T. Niestety, nie jest możliwa sytuacja odwrotna – wszystkie wcześniej wyprodukowane przystawki i telewizory wyposażone w różne odmiany głowic DVB-T nie będą w stanie obsługiwać DVB-T2.
DVB-T2 to coś więcej niż DVB-T pierwszej generacji, a także DVB-T z nowszą kompresją MPEG4 zamiast tradycyjnej MPEG2. DVB-T2 jest wielowariantową propozycją techniczną, które umożliwia zwiększenie pojemności kanału TV o dodatkowe 30% lub nawet 66%. Dzięki temu w pojedynczym, analogowym kanale TV o szerokości 8 MHz można będzie zmieścić nie 3 czy 7, ale prawdopodobnie ponad 10 cyfrowych programów TV o standardowej jakości SD.
Naziemna DVB-T2 nie jest kopią satelitarnej DVB-S2. Inna jest specyfika łącza satelitarnego, występują inne rodzaje szumów, zakłóceń i zaników. Kanał TV satelitarnej dysponuje typowym pasmem częstotliwości o szerokości 38 MHz, kanał telewizji naziemnej ma do dyspozycji tylko 8 MHz. W telewizji satelitarnej odległość od nadajnika wynosi 40 tys. km, w telewizji naziemnej jest to tylko kilkadziesiąt km. Transponder satelitarny dysponuje mocą wyjściową ok. 0,1 kW, naziemny nadajnik TV może mieć moc wielu kW. Z tych względów parametry DVB-S2 oraz DVB-T2 są odmienne, starannie dobrane do cech środowiska, w którym następuje rozsyłanie sygnałów. W jednym typowym transponderze satelitarnym, wykorzystującym DVB-S2 można umieścić około 20 programów TV o jakości SD. W jednym multipleksie (kanale) TV naziemnej, wykorzystującym DVB-T2, zmieści się około 10 programów o jakości standardowej SD.
W tej sytuacji obecne postępowanie przetargowe, zmierzające do przydzielenia polskim nadawcom 7 miejsc na naziemne programy TV w pierwszym krajowym multipleksie, jest dzieleniem skóry na niedźwiedziu. Szybko może okazać się, że niedźwiedź ma większą skórę.
Wolniej postępują prace nad wprowadzeniem cyfrowej telewizji kablowej drugiej generacji, w skrócie DVB-C2. Po prostu nie było istotnego zapotrzebowania, gdyż dotychczasowa przepustowość sieci telewizji kablowej była wystarczająca, aby zmieścić ponad 100 programów TV (analogowych i cyfrowych).
Czy możliwe jest pojawienie się telewizji cyfrowej jeszcze wyższej generacji, o numerach 3 lub 4? Nie jest to wykluczone, chociaż do tej pory kolejne generacje pojawiały się nie częściej niż w odstępach 8-10 lat. Operacji podwyższenia generacji nie przeprowadza się zbyt często, gdyż jest to zabieg kosztowny i skomplikowany organizacyjnie. Ponadto każda dziedzina dochodzi w końcu do etapu dojrzałości, przestaje się zmieniać i udoskonalać.