– Pierwsze pytanie sprowadza się do wyjaśnienia, jakie parametry są najważniejsze przy zakupie telewizora LCD: kontrast, jasność czy rozdzielczość? Na pierwszym miejscu stawiałbym kontrast, gdyż był on początkowo słabą stroną ekranów LCD. Telewizory LCD produkowane kilka lat temu miały kontrast zaledwie 500, gdy tymczasem tradycyjne z kineskopem uzyskiwały kontrast ponad 2 000, a ekrany plazmowe – nawet 10 000. Produkowane obecnie telewizory LCD mają znacznie poprawiony kontrast, od 2 000 do nawet 10 000.
Mały kontrast sprawia, że obraz jest blady, szczegóły mało wyraźne a powierzchnie szare, słabo zróżnicowane. W starszych typach ekranów LCD mały kontrast był spowodowany brakiem głębokiej czerni. W ekranach LCD elementy obrazu (piksele) nie świecą samoistnie, lecz muszą być podświetlane za pomocą dodatkowych źródeł światła białego, umieszczanych za lub pod ekranem. Źródła te mogą powodować niekorzystne podświetlenie wszystkich pikseli, także tych, które powinny pozostawać czarne lub szare – stąd kontrast obrazu mógł być obniżony.
W nowszych typach ekranów LCD zmieniono sposób podświetlania pikseli i uzyskano znaczną poprawę kontrastu. Telewizory z kontrastem 500-600 należy traktować jako przestarzałe, odpowiednie są takie, które mają 1 500 lub więcej. Kontrast 10 000 to wartość przesadzona, z której się nie korzysta, bo obraz jest tak "mocny", że szybko męczy wzrok.
Oczywiście kontrast maksymalny można zmniejszyć do wartości, która nam odpowiada i jest zależna np. od oświetlenia występującego w pomieszczeniu. Niemal wszystkie telewizory mają regulację kontrastu, chociaż te z małym ekranem oraz laptopy mogą być jej pozbawione, ze szkodą dla komfortu oglądania obrazu.
Jeżeli telewizor ma dobry kontrast, to jasność też jest wystarczająca.
Pożądana rozdzielczość zależy od tego, co się zamierza oglądać. Najczęściej dostępne są rozdzielczości od 640x480 i 800x600 w formacie tradycyjnym 4:3, poprzez 1366x768 w formacie 16:9 HD ready, aż do 1980x1080 w formacie 16:9 full HD.
W tej chwili większość programów jest nadawana i nagrywana na płytach DVD w zwykłej rozdzielczości. Programów wysokiej rozdzielczości (HD) jest mało, a płyty z nagraniami i specjalne odtwarzacze klasy HD są nowością na świecie – w Polsce bardzo trudno je znaleźć.
Podobnie jest z formatem obrazu – obecnie dominuje 4:3, a 16:9 jest dopiero stopniowo wprowadzany.
Większość osób kupuje w tej chwili telewizory o kompromisowej rozdzielczości 1366x768 w formacie 16:9.
Przed zakupem nagrywarki z twardym dyskiem należy zadać sobie pytanie: czy interesują nas nagrania w zwyczajnej czy w wysokiej rozdzielczości? W tej chwili większość nagrywarek nie zapewnia nagrań obrazu o wysokiej rozdzielczości HD TV.
Osobnym zagadnieniem jest nagrywanie samego dźwięku. Wiele ścieżek dźwiękowych, np. pochodzących z cyfrowych odbiorników satelitarnych, jest dostępnych na specjalnym gnieździe cyfrowym, tzw. optycznym (w skrócie SPDIF), czyli wykorzystującym diodę świecącą i światłowód. Należy korzystać z tego gniazda przy bezpośrednim odtwarzaniu dźwięku, a szczególnie przy jego nagrywaniu. Nagrań należy też dokonywać w postaci cyfrowej (na płycie CD lub DVD ewentualnie na dysku twardym), nie przechodząc przez gniazda analogowe, takie jak Scart lub Cinch.
Przegranie starych płyt gramofonowych na współczesny nośnik, np. na płytę CD, jest uzasadnione tym, że stara płyta może ulec zniszczeniu, np. stłuc się lub popękać. Ponadto przy każdym odtworzeniu płyta gramofonowa ulega kolejnemu porysowaniu przez igłę. Nagrania dokonane na płycie CD są "wieczne" w tym sensie, że odtwarzanie następuje przy wykorzystaniu strumienia z diody laserowej, który nie rysuje płyty.
Do przegrywania płyt gramofonowych najprościej jest wykorzystać nagrywarkę DVD/CD lub komputer, wyposażony w kartę z gniazdami AV oraz w nagrywarkę płyt CD. Trudności może sprawiać dopasowanie gramofonu do oporności gniazd AV. W gramofonach były stosowane główki piezoelektryczne, wymagające dużej oporności lub dynamiczne – wymagające mniejszej oporności i przedwzmacniacza o specjalnej charakterystyce. Można wykorzystać przedwzmacniacz znajdujący się w wielu wieżach lub we wzmacniaczach stereofonicznych.
Odtwarzanie i nagrywanie dźwięku wymaga zwrócenia dużej uwagi na to, aby nie wprowadzać przydźwięku, czyli dodatkowego warkotu, spowodowanego występowaniem prądów błądzących w kablach i ich ekranowaniu. Radykalne rozwiązanie tego problemu nastąpiło po wprowadzeniu dla sygnału fonii gniazd optycznych (SPDIF) i wyeliminowaniu metalowych kabli.
Do odtwarzania wysokiej jakości programów muzycznych lepiej wykorzystywać płyty CD lub płyty DVD. Nagrywarki z twardym dyskiem lekko warczą, gdyż wewnątrz nich z dużą prędkością wirują magnetyczne talerze.
Trzeba brać pod uwagę liczbę kanałów akustycznych, która jest nadawana i nagrywana. W najnowszych transmisjach cyfrowych liczba kanałów dźwiękowych dochodzi do 8 (tzw. system 7.1).