– Zasadniczym celem wprowadzenia naziemnej telewizji cyfrowej jest radykalne zwiększenie liczby programów TV, poprawa jakości wizji i fonii oraz zlikwidowanie zakłóceń. Rozmieszczenie nadajników oraz ich moce są tak zaplanowane, aby nie występowały szkodliwe zakłócenia w oddalonych miejscach i było możliwe powtórne wykorzystanie tych samych częstotliwości (czyli kanałów TV) w bliżej położonych regionach.
W związku z tym cyfrowe nadajniki telewizji naziemnej mają ograniczone moce, wyraźnie mniejsze od wykorzystywanych przez dotychczasowe nadajniki analogowe. Jest to celowe działanie – dąży się do bardziej równomiernego pokrycia sygnałem terytorium każdego kraju przy zastosowaniu nadajników mniejszej mocy, za to gęściej rozstawionych. W ten sposób nie występuje zjawisko bardzo dużych natężeń pół elektromagnetycznych, występujących w pobliżu ośrodków nadawczych, szkodliwych dla zdrowia i powodujących przesterowanie czułych telewizorów.
Dla przykładu moc promieniowana z typowego analogowego nadajnika TV dużej mocy (tzw. nadajnika wojewódzkiego) wynosiła do tej pory od 100 kW do 1000 kW. W nadajnikach cyfrowych będą stosowane wyraźnie mniejsze moce, np. od 10 kW do 50 kW. Podałem tutaj moc ERP, czyli moc wypromieniowaną – z uwzględnieniem zysku energetycznego anteny nadawczej – bo taka moc jest istotna dla odbiorców.
Ponadto charakterystyki promieniowania anten nadawczych nie są dookólne, lecz tak ukształtowane, aby jak najlepiej dopasować się do obrysu terenu (państwa, regionu, województwa itp.) który ma się znajdować w zasięgu dobrego odbioru.
Ubocznym efektem takiego planowania jest brak możliwości odbioru programów naziemnej telewizji cyfrowej z dużych odległości. W początkowym okresie rozwoju telewizji (w latach 50. i 60. XX wieku) były w Polsce osoby zainteresowane eksperymentalnym odbiorem programów zagranicznych (z Czechosłowacji, NRD, ZSRR, a nawet z Austrii i Włoch). Udawało się uzyskiwać chwilowe ślady obrazu, zwłaszcza na najniższych kanałach TV, o numerach 1 i 2, czyli na częstotliwościach poniżej 70 MHz, korzystnych z punktu widzenia odbioru na duże odległości. Obecnie cyfrowe nadajniki TV mają przydzielane częstotliwości powyżej 470 MHz (od kanału 21 wzwyż). Wysokie częstotliwości nie sprzyjają uzyskaniu dalekiego zasięgu odbioru, ale zakłócenia z większych odległości są mniej dokuczliwe.
W tej chwili telewizja naziemna jest tak planowana, aby zapewnić odbiór o zasięgu lokalnym. Do nadawania programów na rozległe obszary wykorzystuje się telewizję satelitarną.
Gorzów Wielkopolski leży około 50 km od granicy z Niemcami i ok. 120 km od nadajników zainstalowanych w Berlinie. Powinien być możliwy odbiór programów TV na tej trasie, pod warunkiem:
* zainstalowania anteny TV o dużym zysku energetycznym i dobrej kierunkowości, np. wieloelementowej anteny Yagi, nie szerokopasmowej, lecz wąskopasmowej, dobranej do częstotliwości kanału, który ma być odbierany – w tym przypadku do kanału 25;
* zamocowania anteny w miejscu, w którym jest otwarta przestrzeń w kierunku nadajnika, tzn. w kierunku zachodnim;
* zainstalowania wzmacniacza antenowego o charakterystyce selektywnej, dostrojonego do odbieranego kanału, w tym przypadku do kanału 25 – powszechnie stosowane szerokopasmowe wzmacniacze antenowe są narażone na przesterowanie przez sygnały pochodzące z pracujących do tej pory nadajników analogowych dużej mocy.
Programy niemieckie są nadawane w starszym systemie DVB-T/MPEG2. Ich odbiór przez telewizor cyfrowy nowej generacji, z tunerem przystosowanym do systemu DVB-T/MPEG4 jest możliwy, gdyż tunery odznaczają się zgodnością w dół, tzn. nowsze typy sprzętu są w stanie odbierać także sygnały starszego systemu MPEG2, ale nie odwrotnie.
W starszym systemie DVB-T/MPEG2 mieszczą się typowo tylko 4 programy TV, ale istnieje możliwość wstawienia dodatkowo innych sygnałów wąskopasmowych, np. fonicznych. W telewizji cyfrowej nie ma sztywnych granic na konieczną przepływność binarną – możliwe jest lekkie ograniczenie przepływności jednego lub kilku programów TV, przy mało zauważalnym pogorszeniu rozdzielczości i wygospodarowanie w ten sposób miejsca na inne sygnały.