– Sygnały rozchodzące się na trasie satelita-ziemia muszą przebić się ukośnie przez atmosferę i znajdujące się w niej zawiesiny, takie jak pyły i chmury. Wszystkie większe cząstki, na przykład kamyki i ziarenka piasku, szybko opadają w małej odległości od miejsca wybuchu. Na duże odległości, rzędu setek i tysięcy kilometrów, rozchodzą się w atmosferze pyły, składające się z bardzo małych elementów. Takie pyły, występujące w dużym stężeniu, pogarszają widoczność, a ponadto szkodliwie wpływają na pracę silników lotniczych, zasysających powietrze do komór spalania.
W telewizji satelitarnej są wykorzystywane fale elektromagnetyczne o częstotliwości ok. 12 GHz, czyli o długości 25 mm. Szkodliwe wpływy na rozchodzenie się fal, objawiające się w postaci tłumienia, rozpraszania i odbić występują, gdy cząstki w powietrzu mają wymiary większe od 1/20 długości fali, czyli w tym przypadku powyżej 1 mm. Drobiny pyłu wulkanicznego są znacznie mniejsze od 1 mm i nie mają istotnego wpływu na przesyłanie sygnałów telewizji satelitarnej.
Czy pyły wulkaniczne mogą zakłócać pracę satelity lub spowodować jego uszkodzenie? Nie, gdyż satelity są umieszczane na bardzo dużych wysokościach, zbliżonych do 40 tys. km, gdzie nie docierają nawet śladowe ilości atmosfery ani pyłów wulkanicznych.
Czy pyły wulkaniczne mogą utrudniać start rakiet, wynoszących nowe satelity? Nie, gdyż silniki rakietowe nie zasysają powietrza do komór spalania, lecz wykorzystują zapasy tlenu, zgromadzone pod ciśnieniem we własnych zbiornikach.
Tak się składa, że miejsca startu rakiet wynoszących satelity znajdują się w punktach bardzo odległych od aktywności wulkanicznej – w Gujanie, na Florydzie lub w pobliżu Uralu. Zmniejsza to zdecydowanie prawdopodobieństwo szkodliwego wpływu erupcji wulkanów na telewizję satelitarną.