– Podwyższenie przez nadawców współczynnika FEC jest korzystne dla nadawców, powoduje wzrost liczby programów, mieszczących się w jednym transponderze, ale pogarsza możliwości odbioru. Pogorszenie jest zauważalne zwłaszcza w sytuacjach, gdy występują opady deszczu, dodatkowo tłumiące sygnał, lub gdy moc sygnału satelitarnego w miejscu odbioru jest mniejsza, bo wiązka satelitarna jest skierowana w innym kierunku, oświetlając terytorium obok nas.
Taka sytuacja występuje w przypadku próby odbioru sygnałów z satelity Badr 26°E. Satelita ten jest przeznaczony do obsługi krajów arabskich i ma wiązkę nadawczą skierowaną na Bliski Wschód i Afrykę Północną. Polska znajduje się poza centrum wiązki i warunki odbioru w naszym kraju są gorsze.
Ponadto w sąsiedztwie satelity Badr 26°E, w położeniu 28,2°E znajduje się konstelacja trzech satelitów Astra 2. Różnica kątowa w położeniu orbitalnym wynosi tylko 2,2 stopnia. To za mało, aby odseparować sygnały docierające z tych dwóch kierunków, przy wykorzystaniu anteny 105 cm, z której korzysta Czytelnik. Wąską charakterystykę kierunkową ma antena o dostatecznie dużych rozmiarach. W tym konkretnym przypadku, na podstawie obliczeń można wywnioskować, że potrzebna jest antena o rozmiarze co najmniej 140 cm. Konwerter o najwspanialszym współczynniku szumów nie jest w stanie odseparować dwóch sygnałów, docierających ze zbliżonych kierunków. Można to uzyskać jedynie, stosując dostatecznie dużą i dobrą antenę. Sytuację utrudnia niekorzystny poziom mocy sygnałów docierających do Polski z tych dwóch kierunków satelitarnych. Tak się składa, że sygnały z Astry 2 są skierowane w stronę Wysp Brytyjskich i w Polsce są silniejsze od sygnałów kierowanych na Bliski Wschód. Częstotliwości przydzielone satelitom na tych dwóch pozycjach orbitalnych są podobne, ale nie jest to błędne. Dokonując koordynacji i rejestracji częstotliwości dla satelitów uwzględniono fakt, że Wielka Brytania i Bliski Wschód znajdują się dostatecznie daleko od siebie, aby wykorzystywać te same zakresy częstotliwości. Wystarczy separacja wiązek emitowanych z satelitów, zwróconych w innych kierunkach.
W tym przypadku Polska znalazła się z boku, pomiędzy dwoma terenami, obsługiwanymi przez te satelity. Programy z tych satelitów nie są skierowane na terytorium naszego kraju, można próbować je odbierać, ale nie można mieć pretensji do nadawców i projektantów, jeśli występują trudności z prawidłowym odbiorem.
Czytelnik korzysta z anteny sterowanej pozycjonerem, który umożliwia dokonywanie obrotów w prawo/w lewo. Można próbować poprawić odbiór sygnałów satelitarnych, precyzyjnie ustawiając antenę satelitarną oraz konwerter. W tym celu należałoby ręcznie dokonać próby odchylenia anteny w górę/w dół – być może spowoduje to poprawę warunków odbioru. Duże anteny satelitarne mają dodatkowy silnik, umożliwiający dokonywanie na odległość korekty w górę/w dół.
Poprawę może też przynieść obrócenie konwertera w obejmie, tak aby uzyskać najlepszy odbiór pożądanego sygnału. W ten sposób dokonuje się precyzyjnego zgrania płaszczyzny odbioru V lub H z płaszczyzną fali nadawanej z satelity. Płaszczyzny te nie są dokładnie pionowe ani poziome, zwłaszcza dla satelitów umieszczonych obok, tzn. na południkach nieprzechodzących przez nasz kraj. Im bardziej na orbicie oddalony satelita, tym w miejscu odbioru odchylenie od pionu płaszczyzny V jest większe.
W początkach rozwoju telewizji satelitarnej, gdy sygnały miały małą moc, stosowano specjalne polaryzatory magnetyczne lub mechaniczne, instalowane przy konwerterze, umożliwiające precyzyjne ustawienie i zapamiętanie najlepszej polaryzacji, oddzielnie dla każdego z odbieranych programów. W tej chwili zrezygnowano z takich polaryzatorów – powszechnie stosuje się konwertery zintegrowane z promiennikiem, pozbawione możliwości regulacji płaszczyzny polaryzacji na odległość. Spowodowało to uproszczenie i obniżenie cen konwerterów, ale pozbawiło nas możliwości indywidualnej regulacji.
Ostatnim zagadnieniem są trudności z odbiorem programów o małym współczynniku SR. Parametr SR jest bezpośrednio powiązany z szerokością pasma, zajmowanego na transponderze satelitarnym. Jeżeli występuje duża wartość SR, np. 27,5 MSymb/s lub 22 MSymb/s, to znaczy, że wykorzystywana jest cała szerokość transpondera i możliwe jest użytkowanie maksymalnej mocy nadawczej. Jeżeli wartość SR jest mniejsza, wtedy nadawca korzysta z fragmentu transpondera. Powoduje to wystąpienie dwóch niekorzystnych zjawisk:
* bardzo blisko występują sygnały innych nadawców, które wzajemnie się zakłócają,
* konieczne jest zredukowanie mocy transpondera, aby nie występowały przesterowania i zniekształcenia.
Warunki odbioru sygnałów o małym SR są trudniejsze. Dlaczego wykorzystuje się niskie wartości SR? Takim sposobem emisji są zainteresowani nadawcy, którzy mają zbyt mało programów, aby wypełnić cały transponder. Ponadto mały współczynnik SR jest stosowany przez satelitarne wozy transmisyjne (tak zwane dosyły i przekazy), które także wykorzystują fragment transpondera.
Do poprawnego odbioru sygnałów o małym współczynniku SR jest potrzebna antena o większej powierzchni, czyli o większej średnicy. Zwykle są stosowane anteny 150-180 cm; satelitarne centra odbiorcze wykorzystują typowo anteny o średnicy powyżej 3 m. Bardzo dobry konwerter lub specjalistyczny, znacznie droższy odbiornik satelitarny mogą poprawić warunki odbioru sygnałów o małym SR, ale nie uczynią przełomu.
W tej chwili wszystkie krajowe platformy satelitarne nadają dostatecznie dużo programów, aby wypełnić nimi całe transpondery i stosować maksymalne wartości parametru SR. Polskie wozy reporterskie, dosyłające przekazy np. z imprez sportowych i z aktualnych wydarzeń, stosują małe wartości SR. Przekazy te nie są przewidziane do powszechnego odbioru, niemniej można próbować je oglądać, jeżeli nie są zakodowane.