– Może się wydawać, że na całej kuli ziemskiej powinien być stosowany jeden wspólny system telewizji cyfrowej. Okazja jest znakomita, gdyż we wszystkich krajach, w zbliżonym czasie jest wprowadzana telewizja cyfrowa zamiast analogowej. Niestety zwyciężają partykularne interesy poszczególnych krajów, a zwłaszcza producentów nadajników i telewizorów. Duże znaczenie mają też odrębne rozwiązania techniczne, opracowane i opatentowane przez biura konstrukcyjne koncernów elektronicznych w różnych krajach. Zasadnicza przyczyna jest prosta – chodzi o większe zyski ze sprzedaży. Łatwiej można utrzymywać korzystne dla producentów ceny zbytu, gdy rynki zbytu są rozdzielone i nie ma możliwości swobodnego przepływu towarów. Nie trzeba wprowadzać barier celnych, gdy różnice parametrów technicznych urządzeń utrudniają handel międzynarodowy, a zwłaszcza międzyregionalny.
Obecnie na świecie istnieją już 4 odmienne systemy naziemnej telewizji cyfrowej i nie ma pewności, czy nie będzie ich jeszcze więcej. Europa razem z Polską znalazła się w obszarze, gdzie wprowadza się system nazywany DVB-T. System DVB-T wybrała także Rosja po Kamczatkę (łącznie z WNP), Indie, Australia oraz niektóre kraje Bliskiego i Dalekiego Wschodu. Odmienny system przyjęła Ameryka Północna, jeszcze inny Ameryka Południowa. Własny system cyfrowej telewizji naziemnej wprowadzają Chiny.
System DVB-T nie jest jednolity, w ciągu kilkunastu lat doczekał się udoskonaleń i młodszego brata o nazwie DVB-T2. Pierwotnie stosowano w nim kompresję wizji o nazwie MPEG2, następnie wprowadzono MPEG4. W sumie istnieją już 3 warianty DVB-T. W tablicy przedstawiłem te warianty z podaniem liczby programów TV, które mieszczą się w jednym multipleksie przy założeniu, że multipleks będzie wykorzystywał typowy kanał o szerokości 8 MHz, stosowany m.in. w Polsce.
Kraje europejskie, które pierwsze wprowadzały naziemną telewizję cyfrową, np. Niemcy, Francja, Szwecja, z konieczności stosowały wariant A, bo tylko taki był wówczas dostępny. W tej chwili te kraje przeskakują do wariantu C, który umożliwia znaczne zwiększenie pojemności oraz pozwala na umieszczenie kilku programów HDTV o wysokiej rozdzielczości. W Polsce przed kilku laty podjęto decyzję o zastosowaniu wariantu B (DVB-T z MPEG4), który w tej chwili jest już przestarzały, chociaż nie został jeszcze w naszym kraju wdrożony na pełną skalę. Za wariantem B przemawia to, że przeznaczone do niego telewizory i nadajniki są obecnie produkowane na skalę masową – stają się tanie i łatwo dostępne.
W przyszłości może w Polsce wystąpić niekorzystna sytuacja. Programy popularne, o standardowej rozdzielczości będą niekodowane i nadawane w systemie według wariantu B. Programy elitarne, o wysokiej rozdzielczości zostaną zakodowane i będą nadawane według wariantu C, tzn. w DVB-T2 z kompresją MPEG4. Abonenci tych płatnych programów będą otrzymywać na wynajem lub kupować na własność dekodery nowej generacji, tzn. DVB-T2 z MPEG4. Sprzedawane detalicznie telewizory klasy popularnej i średniej będą wyposażane w tańsze tunery, nie obsługujące najwyższego wariantu C. Zapewne nie będzie przymusu prawnego, aby wszystkie telewizory oferowane do sprzedaży w Polsce były wyposażane w tunery najnowszej generacji.
Sprzęt odbiorczy jest zgodny w dół, tzn. telewizor przewidziany do najnowszego systemu nadawania, zgodnego z wariantem C, będzie w stanie odbierać programy nadawane według wariantów A oraz B, ale nie odwrotnie.
Historia lubi się powtarzać – w epoce telewizji analogowej istniały 3 zasadnicze systemy telewizji kolorowej: PAL, SECAM oraz NTSC, z dodatkowymi odmianami, różniącymi się sposobem przesyłania fonii. W związku z tym produkowano tańsze telewizory jednosystemowe, przeznaczone na rynek konkretnego kraju, oraz droższe wielosystemowe – które mogły być stosowane w kilku krajach.
Obecnie wystąpi podobna sytuacja. Osoby podróżujące lub zmieniające kraj zamieszkania mogą być zaskoczone tym, że w nowym miejscu pobytu niektóre urządzenia elektroniczne, takie jak telewizory cyfrowe lub nagrywarki, nie będą działać.