– W tej chwili w Polsce niemal wszystkie programy telewizji naziemnej są nadawane tylko w standardowej rozdzielczości SDTV. Zasadniczą przyczyną jest brak dostatecznie szerokiego pasma częstotliwości, umożliwiającego nadawanie programów HDTV. Wykluczone jest nadawanie programów HDTV w sposób analogowy – podstawowy kanał TV o szerokości 8 MHz jest zdecydowanie za wąski na umieszczenie choćby jednego programu o wysokiej rozdzielczości.
Praktycznie tylko telewizja cyfrowa umożliwia przesyłanie sygnałów HDTV pod warunkiem, że otrzyma do dyspozycji szerokie pasmo częstotliwości. W Polsce NTC docelowo powinna uzyskać 6 komletów kanałów, każdy o szerokości 8 MHz. Przyjęty do stosowania w telewizji naziemnej w Polsce system DVB-T/MPEG4 pozwala na umieszczenie 7-8 programów o rozdzielczości SDTV w każdym kanale TV. W sumie pojemność sieci NTC w naszym kraju wynosi co najmniej 6x7=42 programy SDTV. Jest to liczba imponująca, powinna zaspokoić apetyty nadawców.
Gorsza sytuacja występuje, gdy mamy zamiar przesyłać programy HDTV. Sygnał HDTV zajmuje 3-4 razy więcej miejsca w porównaniu z SDTV. Wniosek z tego, że w jednym kanale TV jest możliwe umieszczenie tylko dwóch sygnałów HDTV, a w całej krajowej sieci NTC zaledwie 6x2=12 programów HDTV, pod warunkiem usunięcia SDTV.
Możliwość nadawania programu HDTV najlepiej sprawdzić praktycznie. Z inicjatywą wystąpił Polsat i uzyskał zezwolenie na eksperymentalne nadawanie przez okres 6 miesięcy programu HDTV w Warszawie. Wykorzystywany jest oddzielny nadajnik małej mocy, który pracuje w kanale nr 29.
Ogólna zasada jest taka, że w pojedynczym kanale TV o szerokości 8 MHz umieszcza się jeden multipleks. Może on składać się z kombinacji kilku programów HDTV i SDTV oraz dodatkowo z programów radiowych. Eksperymentalne emisje powinny umożliwić sprawdzenie: ile i jakich programów można maksymalnie wstawić w jednym multipleksie oraz jaki jest praktyczny zasięg i stabilność odbioru. Programy HDTV można nadawać z pełną i z niepełną rozdzielczością, wykorzystując różną liczbę poziomów kwantowania. Do wyboru są różnorodne typy modulacji, sprawności kodu oraz przedziały ochronne.
W emitowanych już w Polsce programach NTC o rozdzielczości standardowej SDTV przyjęto następujące parametry:
* Typ modulacji: 64-QAM (6 bitów/Symbol).
* Sprawność kodu: 3/4.
* Przedział ochronny: 1/8.
Czy takie same muszą być parametry emisyjne dla programów HDTV? Niekoniecznie, bo dobierając inne parametry można poprawić zasięg i pewność odbioru, ale kosztem zmniejszenia pojemności multipleksu. Trzeba sobie zdawać sprawę, że projektując NTC założono kilkakrotne zmniejszenie mocy nadajników cyfrowych w porównaniu z mocą dotychczasowych nadajników analogowych. W ten sposób uzyska się efekty:
* ekologiczne (znacznie mniejszą moc promieniowania elektromagnetycznego);
* energetyczne (mniejszą moc zasilania elektrycznego);
* niezawodnościowo-eksploatacyjne (urządzenia nadawcze małej mocy rzadziej się psują).
Negatywnym skutkiem zmniejszenia mocy nadajników jest ograniczenie zasięgu odbioru oraz obniżenie pojemności multipleksu.
W sumie krajowa NTC nie będzie w stanie zapewnić dostatecznej pojemności, umożliwiającej przesyłanie pożądanej liczby programów HDTV razem z SDTV. Nawet w perspektywie kilku lat, gdy uda się pomyślnie uruchomić wszystkie planowane multipleksy (w sumie może ich być maksymalnie 6 lub 7). Możliwe będzie ulokowanie w sumie tylko kilku programów HDTV, np. po jednym lub dwóch dla każdego z pięciu dotychczasowych nadawców. Następni nadawcy będą musieli zadowolić się koncesjami na emisję programów w rozdzielczości SDTV, bez nadziei przejścia na HDTV.
Większą liczbę programów HDTV można umieścić w platformach satelitarnych i w sieciach telewizji kablowej. Przyczyna jest prosta – nadawcy satelitarni i kablowi mają do dyspozycji znacznie większe zasoby częstotliwości.