– Przyczyną może być chwiejne zamocowanie anteny satelitarnej lub wspornika do konwertera. Taką przyczynę łatwo stwierdzić, chwytając ręką za krawędź anteny lub za konwerter i próbując dokonać odchylenia w prawo i w lewo, w dół i w górę.
Innym powodem może być wadliwe połączenia kabla koncentrycznego z konwerterem. Z upływem czasu wtyk może się obluzować lub rozpaść, wtedy dotykanie i poruszanie kabla powoduje przerwy w odbiorze programów satelitarnych. Zniszczony wtyk należy wymienić na nowy, przy okazji obcinając o kilka cm zużytą końcówkę kabla.
Zwykle stosuje się wtyk typu F, którego prawidłowe obsadzenie czasem sprawia kłopoty. Przede wszystkim wtyk typu F powinien być dobrany do średnicy kabla z dokładnością do dziesiątych części mm. W indywidualnych instalacjach satelitarnych najczęściej stosuje się kable o średnicy zewnętrznej od 6,5 do 7 mm. Asortyment produkowanych wtyków typu F jest olbrzymi, o średnicy wewnętrznej od 5 lub 10 mm, co 0,1 mm. W sprzedaży najczęściej spotyka się wtyki o średnicy ok. 6,5 mm. Można to zmierzyć suwmiarką jako średnicę wewnątrz gwintowanej rurki, przeznaczonej do zakręcenia na kabel. Skuteczna jest praktyczna próba, polegająca na zakręceniu wtyku na końcówkę niezarobionego kabla. Wtyk powinien nakręcić się ze średnim oporem, absolutnie nie powinien się zsuwać ani nie może stwarzać większego oporu, powodującego deformacje kabla. W trakcie rzeczywistego obsadzania wtyku oplot ekranujący, wykonany z cienkich drucików, należy wywinąć na kabel, co zapewnia ciasne zakręcenie wtyku.
Następną próbą powinno być sprawdzenie przydatności wtyku metodą nakręcenia samego wtyku na gniazdo konwertera. Zdarzają się niespodzianki – gwint okazuje się za ciasny lub za luźny albo wtyk się chwieje pomimo dokręcenia do końca, bo gniazdo nie ma stępionej krawędzi gwintu lub nakrętka wtyku została wadliwie zagnieciona w trakcie produkcji.
Należy zwrócić uwagę na rodzaj sześciokątnej nakrętki na wtyku. Lepsze są wtyki z długą nakrętką sześciokątną; te z krótką łatwo się deformują lub w trakcie dokręcania pękają i następuje zerwanie gwintu.
Do obsadzenia większej liczby wtyków F jest przydatny specjalny ściągacz izolacji. Do pojedynczych wtyków wystarczy wykorzystać ostry nożyk do nacinania końcówki kabla, zwracając uwagę, aby nie przeciąć oplotu, wykonanego z cienkich drucików.
Solidne zamocowanie kabla zapewniają wtyki zagniatane, ale trzeba dysponować specjalnymi kleszczami do ich zamocowania i liczyć się z tym, że są to wyroby jednorazowego użytku.
Istotna jest długość wystającego, środkowego przewodnika we wtyku F. Prawidłowa długość to 7 do 10 mm, mierzona od dna wewnątrz wtyku. Nie należy kierować się długością przewodnika wystającego na zewnątrz – w praktyce jest ona różna, zależy od wymiarów sześciokątnej nakrętki. Przy zbyt małej długości przewodnika styk wewnętrzny będzie niepewny, przy zbyt dużej długości może nastąpić skręcenie przewodnika w spiralę, co spowoduje zwarcie.
W celu obcięcia wewnętrznego przewodnika na prawidłową długość można wykonać prosty przyrząd w postaci patyczka (np. zapałki), na którym zaznaczone są dwie kreski, w odległościach 7 i 10 mm od końca. Kreski nanosi się wodoodpornym cienkopisem.
Na fotografii od góry
: urwany wtyk, wtyk niższej jakości z krótką nakrętką sześciokątną, wtyk wyższej jakości z długą nakrętką sześciokątną, wtyk zaciskany, zapałka z 2 kreskami, zapałka wsunięta do wtyku.