– Trzy lata temu nagrywarki cyfrowe, wyposażone w wewnętrzny twardy dysk oraz szufladkę na płyty DVD, można było spotkać w wielu sklepach. Umożliwiały nagrywanie i kopiowanie programów TV ze źródeł analogowych, przy wykorzystaniu gniazda antenowego oraz typu Scart lub Cinch. Cechą tych nagrywarek było doprowadzenie sygnału w postaci analogowej, pochodzącego z anteny TV naziemnej, z telewizji kablowej, z magnetowidu VHS itp. Nagrywarka przetwarzała sygnał analogowy na cyfrowy z kompresją MPEG2 i zapisywała według życzenia na dysku twardym lub płycie DVD.
Obecnie dominuje telewizja cyfrowa w różnych odmianach. Potrzebna byłaby nagrywarka nowej generacji, wyposażona w tuner cyfrowy, przystosowany do sygnałów z kompresją MPEG4. Ponadto byłoby pożądane wyposażenie nagrywarki w gniazda cyfrowe, typu HDMI oraz USB, umożliwiające bezpośrednie kopiowanie sygnałów cyfrowych. Producenci sprzętu RTV zobowiązani są do przestrzegania przepisów o ochronie praw autorskich i dlatego nie oferują nagrywarek, umożliwiających kopiowanie programów, zwłaszcza tych z wysoką rozdzielczością HD. Dlatego trudno znaleźć nagrywarkę cyfrowo-cyfrową, natomiast można nabyć, np. w sklepach internetowych nagrywarkę starszego typu, kopiującą sygnał analogowy na nośnik cyfrowy (na DVD lub HDD).
Do takiej nagrywarki potrzebne są czyste płyty DVD, Płyty są dostępne w kilku typach. Biorąc pod uwagę pojemność i cenę warte polecenia są płyty DVD+R (z plusem) o pojemności 4,7 GB, umożliwiające 120 min. nagrań w przeciętnej jakości zapisu SP. Płyty te wymagają formatowania we własnej nagrywarce, ale na ogół nie zacinają się przy kopiowaniu z różnymi prędkościami. Płyty DVD-R (z minusem) nie wymagają wstępnego formatowania, ale mogą zawieszać się w trakcie nagrywania. Istotny jest typ płyty, jej producent oraz kraj wytwarzania. Trzeba polegać na własnych doświadczeniach, bo w Internecie są dostępne nieaktualne wyniki testów płyt DVD, sprzed dwóch lat.
Obecnie wiele rodzajów odbiorników i dekoderów satelitarnych, naziemnych i kablowych oraz telewizorów cyfrowych jest przystosowanych do nagrywania programów na wewnętrznych lub zewnętrznych dyskach twardych lub pamięciach pendrive. Nazwa PVR oznacza w praktyce możliwość nagrywania, jednak w stopniu ograniczonym, bez możliwości cyfrowego kopiowania. Formaty zapisu są bardzo różne, dysk nagrany w jednym urządzeniu nie może być odtworzony, a tym bardziej skopiowany w innym, nawet pochodzącym od tego samego producenta. PVR jest przeznaczony do odtwarzania w późniejszym terminie, ale tylko na tym samym urządzeniu, na którym dokonano zapisu.