Ostatnio – a było to w początkach lipca na antenie Programu 2 TVP – pojawił się wreszcie w dobrym towarzystwie, bo głównie w swoim. A parę miesięcy temu pisałem i mówiłem, gdzie tylko się dało, że Zenon Laskowik winien wrócić na estradę i nasze ekrany, by przypomnieć, że w jego wykonaniu kabaret kiedyś święcił fantastyczne triumfy. Niech wreszcie wróci ten rodzaj kabaretu, który prezentował Dudek Dziewoński, Wojtek Młynarski, Janek Pietrzak i wielu jeszcze innych mądrych wyznawców kabaretu literackiego, mądrego i rozwijającego inteligentne poczucie i potrzeby dobrego humoru. Dziś pozostali jeszcze w tej kategorii smacznego humoru Artur Andrus i Andrzej Poniedzielski i to już niemal koniec listy.
Dość już tych dzikich ryków kabareciarni, rodem z nieistniejącego zagłębia, które na swoje potrzeby utworzyli zakochani w sobie krzykacze z okolic sympatycznego miasta – stolicy polskiego wina, którym nie ma powodu się chwalić, podobnie jak tym wrzeszczącym kabaretem.

Cały tekst w sierpniowym numerze...