– Wada występowała w programach nadawanych ze standardową rozdzielczością. Według moich obserwacji nadawca zastosował dziwną metodę kompresji wizji i fonii, polegającą na cyklicznym wycinaniu wąskich fragmentów sygnału. Celem tej operacji było skrócenie czasu nadawania niektórych programów. W przypadku wizji efekty uboczne są słabo zauważalne, występują chwilowe nieciągłości ruchu. W przypadku fonii efekty uboczne są dokuczliwe – odnosi się wrażenie, że ktoś „połyka” zgłoski. Trzeba przyznać, że zmniejszenia czasu trwania nagranego programu lub filmu nie jest łatwą operacją. Jeżeli „puści się taśmę szybciej” to ruch na ekranie będzie płynny ale przyśpieszony, natomiast fonia zostanie zniekształcona. Mężczyźni będą mówić kobiecym głosem, a kobiety – super sopranem. Lepsze byłoby wycięcie nieinteresujących lub pasywnych fragmentów programu. Takiej operacji nie może dobrze wykonać automat, musi to zrobić człowiek po kilkakrotnym obejrzeniu nagrania. W tej sytuacji nadawcy mogą zostać postawione zarzuty, że dokonuje niedozwolonej ingerencji w treść programu. Cyfrowy Polsat w ostatnich tygodniach wydzierżawił kolejny, szósty transponder. Jest nadzieja, że będzie dysponować dostateczną pojemnością transponderów, aby nadawać wszystkie programy z dobrą jakością. Niezrozumiałe jest dążenie nadawców satelitarnych do umieszczenia w swojej ofercie jak największej liczby programów. Abonent jest tylko człowiekiem, jednocześnie jest w stanie oglądać tylko jeden program. Ciągłe przeskakiwanie z programu na program kończy się bólem głowy zamiast zadowolenia. Gdy programów do wyboru jest kilkadziesiąt, to ceniona jest ich jakość a nie ilość.