– Czytelnik zamierza nagrywać programy przeznaczone dla dzieci na dobranoc. Programy tego rodzaju nie stawiają wysokich wymagań odnośnie do jakości i rozdzielczość obrazu, można je nagrywać na kasetach VHS. Magnetowidy to wyroby z czasów telewizji analogowej. Do wyjątków należały magnetowidy VHS wyposażone w tuner cyfrowy DVB-T, obsługujący MPEG4. Typowo magnetowidy VHS były wyposażane jedynie w tuner analogowy oraz gniazda AV (np. Scart). W tej sytuacji nie jest możliwe podłączenie magnetowidu bezpośrednio do anteny telewizyjnej, bo w Polsce naziemne nadajniki TV nadają tylko programy cyfrowe. Konieczne jest urządzenie pośredniczące, np. przystawka cyfrowa, zwana też dekoderem DVB-T. Zestaw będzie bardziej uniwersalny a połączenia mniej skomplikowane, jeśli przeznaczy się oddzielną przystawkę tylko dla magnetowidu. Większość przystawek jest wyposażona w podwójne gniazdo antenowe (jedno gniazdo wejściowe IN, a drugie wyjściowe OUT). Nie sprawia trudności szeregowe (łańcuchowe) podłączenie do anteny dwóch przystawek albo przystawki i telewizora cyfrowego. Trudniejsze jest połączenie kabli AV, gdyż przystawka ma zwykle tylko jedno gniazdo Scart. Gniazdo Scart w przystawce trzeba połączyć do magnetowidu a kolejne gniazdo Scart z magnetowidu do telewizora. Jeżeli magnetowid ma tylko jedno gniazdo Scart, to prawdopodobnie jest wyposażony dodatkowo w komplet gniazd typu Cinch, które trzeba wykorzystać jako wejściowe lub wyjściowe dla sygnałów AV. Gotowy kabel zakończony z jednego końca wtykiem Scart, a z drugiej strony wtykami Cinch można w razie potrzeby kupić w sklepie. Podgląd na telewizorze jest konieczny, aby dostroić przystawkę i ustawić w magnetowidzie nagrywanie. Wybór kanału TV do nagrywania następuje w przystawce, a zaprogramowanie nagrywania w magnetowidzie. W sumie trzeba się posługiwać trzema pilotami (od telewizora, przystawki i magnetowidu) lub pilotem uniwersalnym. Wygodniejsza byłaby rezygnacja z magnetowidu i i dokonywanie nagrań w postaci cyfrowej. Przystawki cyfrowe nowszych typów są wyposażone w gniazdo USB, które umożliwia nie tylko odtwarzanie slajdów, lecz także nagrywanie programów na zewnętrznej pamięci masowej. Rolę takiej pamięci może pełnić dysk twardy lub nośnik półprzewodnikowy o nazwie pendrive. Bardziej efektywny jest dysk twardy, który trzeba niestety dokupić. Optymalny jest dysk twardy o rozmiarze 2,5 cala i pojemności ok. 500 GB. Konieczny jest jednorazowy wydatek rzędu 200 zł. Współczesny dysk twardy ma zwartą konstrukcję, małe gabaryty i jest niezawodny. Należy jedynie zwrócić uwagę, aby w czasie pracy nie był narażony na wstrząsy. Najlepiej położyć go w takim miejscu, aby mógł spokojnie leżeć.Powstaną duże możliwości, w tym miejsce do nagrania kilkuset programów TV, szybki dostęp do nagrań, możliwość szybkiego kasowania w celu przygotowania miejsca na nowe nagrania. Możliwe jest wielokrotne odtwarzanie cyfrowe bez pogorszenia jakości, szybkie cofanie lub przewijanie w przód itp. Cenną zaletą jest mniejsza liczba pilotów i kabli. Jeżeli telewizor jest wyposażony w gniazdo HDMI, to można je wykorzystać do połączenia z przystawką cyfrową. Jeżeli dokonuje się nagrań programów TVP1 lub TVP2 z naziemnej telewizji cyfrowej, to w tej chwili są do wyboru dwie rozdzielczości: HDTV oraz SDTV. Przeważnie wystarcza standardowa rozdzielczość SDTV – zaletą jest mniejsza przestrzeń, zajmowana na twardym dysku.