– Zasadniczą przyczyną jest chęć zwiększenia zdolności przepustowych satelity. Prowadzi to do podwyższenia liczby programów, jakie można przesłać przez satelitę lub do możliwości umieszczenia sygnałów nowego typu, które wymagają więcej miejsca, np. programów HDTV o wysokiej rozdzielczości. Nadawca uzyskuje też obniżenie kosztów, w przeliczeniu na jeden program satelitarny. Cena za wynajęcie transpondera nie zależy od liczby programów, które są w nim przesyłane. Korzyść jest więc podwójna – nadawca oszczędza na wydatkach, a abonent ma więcej programów.
Od kilkunastu lat jest znana i stosowana cyfrowa telewizja satelitarna, zwana DVB-S. Dwa lata temu zakończono opracowywanie i zatwierdzono normy na satelitarną telewizję cyfrową drugiej generacji, zwaną DVB-S2.
Przyjęto, że transpondery satelitarne pozostaną niezmienione, natomiast konieczna będzie wymiana odbiorników (dekoderów) satelitarnych oraz urządzeń zainstalowanych w stacjach naziemnych, dosyłających programy do satelitów. DVB-S2 może być wykorzystywana do przesyłania w sposób cyfrowy programów telewizyjnych, radiofonicznych i innych multimedialnych, zarówno o standardowej rozdzielczości SDTV, jak i wysokiej rozdzielczości HDTV.
Dla DVB-S2 przewidziano cztery warianty modulacji:
* QPSK, czyli 4-położeniową modulację fazy.
* 8PSK, czyli 8-położeniową modulację fazy.
* 16APSK, czyli 16-wartościową, mieszaną modulację amplitudy i fazy.
* 32APSK, czyli 32-wartościową, mieszaną modulację amplitudy i fazy.
Dwa pierwsze warianty modulacji (QPSK oraz 8PSK) są przeznaczone do wykorzystania w typowej telewizji satelitarnej, kierowanej do wielu odbiorców, w tym do abonentów platform satelitarnych. Dwa ostatnie warianty modulacji (16APSK oraz 32APSK) są przeznaczone przede wszystkim do zastosowań profesjonalnych, takich jak wymiana programów pomiędzy ośrodkami telewizyjnymi oraz dosyłanie programów do nadajników naziemnych i stacji czołowych telewizji kablowej. Wykorzystanie tych ostatnich wariantów modulacji przez popularne platformy satelitarne jest mało prawdopodobne.
Wszystkie odbiorniki i dekodery satelitarne, które są w tej chwili w rękach prywatnych, nie są w stanie odbierać sygnałów z modulacją 16APSK oraz 32APSK.
Wprowadzenie DVB-S2 oznacza potrzebę dokonania dużych zmian u odbiorców programów. Konieczna jest:
* Wymiana odbiorników (dekoderów) satelitarnych na nowe, przystosowane do DVB-S2 i MPEG4.
* Zainstalowanie większej anteny satelitarnej. Antena 60-centymetrowa jest niewystarczająca, zalecane jest zamocowanie większej, np. 80-centymetrowej.
* Sprawdzenie przydatności konwertera do odbioru sygnałów DVB-S2. Potrzebny jest konwerter o małym współczynniku szumów termicznych, a ponadto o małych szumach fazowych. Konwerter powinien być dokładnie dopasowany do geometrii anteny, biorąc pod uwagę kąt oświetlenia reflektora.
Ponadto trzeba wymienić wiele urządzeń u nadawców programów satelitarnych oraz w studiach telewizyjnych, ale o to nie muszą się martwić abonenci platform satelitarnych, chociaż pośrednio poniosą koszty nowych inwestycji, płacąc za bardziej atrakcyjne programy.
Odmienna sytuacja występuje w telewizji naziemnej i kablowej. Tutaj trwają jeszcze badania techniczne i eksperymenty praktyczne, nie zatwierdzono jeszcze norm na cyfrową telewizję naziemną i kablową drugiej generacji. Nie wiadomo nawet, czy stosowana będzie nazwa DVB-T2, czy na przykład DVB-T/ MPEG4.
Przyczyną jest trudność dobrania najlepszych parametrów, gdy do dyspozycji jest ograniczone pasmo częstotliwości. Oczekiwania są duże, a efekt zwiększenia pojemności będzie prawdopodobnie mniejszy niż w telewizji satelitarnej. Powodem jest węższe pasmo częstotliwości, które można zagospodarować. W telewizji naziemnej i kablowej operuje się pasmem kanałowym o szerokości 8 MHz, a w telewizji satelitarnej – pasmem 38 MHz. W telewizji satelitarnej jest do dyspozycji ponad 100 takich kanałów z jednej pozycji orbitalnej, a w telewizji naziemnej i kablowej – około 60. Dlatego w transmisji satelitarnej łatwiej jest uzyskać korzyści, wynikające z tzw. zysku szerokopasmowego.