W 1989 r. mówiono jasno: „Radiokomitet jest rządowy, a rząd jest nasz, więc po co jakieś zmiany?”. W grudniu 1992 r. uchwalono w końcu ustawę o radiofonii i telewizji, w 1994 r. Radiokomitet został przekształcony w publiczną radiofonię i telewizję, a potem – jak niedawno napisał w „Polityce” Jacek Żakowski – politycy ukradli społeczeństwu instytucje publiczne, w tym KRRiT i media publiczne.
Podczas obrad Okrągłego Stołu strona solidarnościowa jeszcze domagała się uspołecznienia PRiTV, ale wobec zdecydowanego sprzeciwu „strony rządowo-koalicyjnej” (która twierdziła, że raczej odda „Solidarności” ZOMO niż TVP), porozumiano się jedynie co do utworzenia redakcji „Solidarności” w PR i TVP – zresztą po powstaniu rządu Mazowieckiego szybko zlikwidowanych. W końcu ustawa o radiofonii i telewizji przesądziła, że KRRiT – złożona z nominatów Sejmu, Senatu i Prezydenta – powoływać będzie rady nadzorcze mediów publicznych, a te z kolei zarządy tych mediów.

Cały artykuł w kwietniowym wydaniu...