– W niektórych miejscowościach, położonych zwłaszcza na granicach obszarów nadawania (np. na granicach województw) jest możliwy odbiór programów NTC z kilku kierunków. Są to najczęściej te same programy, tylko rozsyłane z różnych ośrodków nadawczych, przy wykorzystaniu różnych częstotliwości. Czasem stosowana jest ta sama częstotliwość dla wspólnego multipleksu – jest to tak zwane nadawanie synchroniczne. W pobliżu granic państwowych niekiedy udaje się odebrać programy pochodzące z kilku krajów. Czy tej zasady nie można zastosować świadomie i w ten sposób zapewnić rozsyłanie bardzo dużej liczby programów NTC? Rozstawiając nadajniki dookólnie, w pobliżu linii horyzontu, co przypominałoby nadawanie z satelitów, rozmieszczonych szeroko na łuku orbity geostacjonarnej. W telewizji satelitarnej sprawdza się to znakomicie. Dzięki temu, stosując obrotową lub wieloogniskową antenę można uzyskać odbiór tysięcy programów satelitarnych, niestety w większości zakodowanych przez nadawców. W zastosowaniu takiego pomysłu przez NTC przeszkodą jest mała kierunkowość anten odbiorczych i nadawczych w pasmach VHF i UHF. Wynika to ze znacznej długości fal (około jednego metra) w tych pasmach. Długość fali w paśmie VHF wynosi 1,5 m (przy częstotliwości 200 MHz), w paśmie UHF 0,5 m (przy częstotliwości 600 MHz). W telewizji satelitarnej są stosowane znacznie krótsze fale, 2,5 cm (dla częstotliwości 12 GHz), co zdecydowanie ułatwia wytwarzanie anten o dużej kierunkowości. W technice antenowej obowiązuje fundamentalna zasada – antena o dużej kierunkowości musi mieć rozmiary wielokrotnie większe od długości fali. W zależności od typu anteny są to wymiary podłużne (anteny wieloelementowe typu Yagi) lub poprzeczne (anteny reflektorowe lub ściany antenowe). Antena o dużej kierunkowości, przeznaczona dla pasma VHF lub UHF, musiałaby mieć wymiary sięgające kilkunastu metrów. Do indywidualnego odbioru nie stosuje się tak wielkich anten. Odmienna sytuacja występuje w telewizji satelitarnej. Dzięki wykorzystywaniu częstotliwości 11 i 12 GHz antena o średnicy np. 0.7 m lub 2 m jest bardzo kierunkowa, ma szerokość wiązki od 3 do 1 stopnia. Taka antena jest w stanie skutecznie wyławiać i separować sygnały z satelitów rozstawionych na orbicie co 6 stopni. Dzięki temu transpondery na sąsiednich satelitach mogą ponownie wykorzystywać te same częstotliwości, przesyłając różne programy. Takie same cechy kierunkowe mają anteny nadawcze. Antena nadawcza na pasmo 12 GHz, umieszczona na satelicie, ma szerokość wiązki antenowej rzędu kilku stopni, specjalnie tak dobraną, aby oświetlała wyznaczony obszar na Ziemi, np. kilka krajów lub część kontynentu. Stosując odrębne wiązki antenowe, skierowane w stronę Ziemi w różnych kierunkach, można wielokrotnie wykorzystywać te same częstotliwości. Dzięki temu pojemność orbity geostacjonarnej jest olbrzymia. Można na niej umieścić w sumie satelity z tysiącami transponderów, nadające dziesiątki tysięcy programów TV. Barierą zastosowań jest bardziej koszt produkcji i wystrzelenia satelitów, a nie pojemność orbity satelitarnej. Inna sytuacja występuje w NTC. Anteny na pasma VHF i UHF mają niedostateczną kierunkowość, szerokość wiązki antenowej wynosi typowo kilkadziesiąt stopni. Nie jest możliwe uzyskanie dobrej separacji kątowej, zarówno przez anteny nadawcze jak odbiorcze. Wielokrotne wykorzystanie tej samej puli częstotliwości z pasm VHF i UHF, na wspólnym obszarze jest niemożliwe. Dlatego NTC ma bardzo ograniczoną pojemność, znacznie mniejszą od potrzeb.