– Przyczyn może być kilka. Często zdarza się, że kabel koncentryczny powierzchownie wygląda na nieuszkodzony, a zestaw satelitarny kompletnie nie działa – brak nawet śladu sygnału. Kabel w żadnym miejscu nie jest zgnieciony ani załamany, zewnętrzna opona (koszulka) z plastyku nie jest przetarta ani popękana. Nie pomaga mocniejsze dokręcenie wtyków typu F na końcach kabla ani nawet obcięcie po kilka cm kabla na obu końcach i obsadzenie nowych wtyków. Kabel nie wykazuje też wewnętrznego zwarcia przewodu środkowego z oplotem, co zwykle jest sygnalizowane przez dekoder satelitarny pojawieniem się napisu alarmowego „zwarcie” lub „uszkodzenie” kabla albo innym o podobnej treści. Przyczyną może być wewnętrzne przerwanie kabla, całkowicie niewidoczne po wierzchu, za to skutecznie uniemożliwiające odbiór programów satelitarnych. Wystarczy, że przerwanie dotyczy tylko jednej żyły kabla, obojętnie czy oplotu, czy przewodu środkowego. Skutkiem przerwania kabla jest brak dopływu prądu do zasilania konwertera satelitarnego. Do zasilania konwertera jest wykorzystywane niskie napięcie stałe o wartości od 12V do 18V. Wystarczy mikroskopijna przerwa lub niepewny albo utleniony styk, aby niskie napięcie stałe przestało dopływać do konwertera lub wzmacniacza antenowego. Przerwa przewodu w kablu jest często spowodowana jego nadmiernym naprężeniem, rozciągnięciem lub przełamaniem. Występuje to w dwóch typowych sytuacjach. Po pierwsze, gdy wielometrowy odcinek kabla zwisa swobodnie i pod własnym ciężarem rozciąga się coraz bardziej, aż pęknie w najsłabszym miejscu. Takim miejscem może być oplot ekranujący, wykonany ze zbyt małej liczby cienkich drucików, zwłaszcza aluminiowych. Drugim słabym miejscem może okazać się przewód środkowy, produkowany typowo z drutu miedzianego o średnicy zbliżonej do 1 mm. Miedź jest miękka, mało odporna na rozciąganie. Może przewężać się i pękać. Innym powodem uszkodzeń mechanicznych kabli koncentrycznych jest ich narażenie na podmuchy wiatru. Należy unikać długich odcinków kabli koncentrycznych, zwisających pionowo lub zawieszonych poziomo w postaci tak zwanej przewieszki. Kable powinny być mocowane w odstępach co kilka metrów, do ścian budynków, wsporników itp. przy wykorzystaniu np. obejm lub wsporników. Dotyczy to zwłaszcza kabli zwisających na zewnątrz, np. prowadzonych po elewacjach. Kable umieszczone w wewnętrznych kanałach lub rurach nie są wprawdzie narażone na bezpośrednie podmuchy wiatru, ale ich długie odcinki nie powinny zwisać bez podtrzymania. Niektórzy producenci kabli podają dla swoich wyrobów maksymalne odległości pomiędzy punktami podparcia.Bardziej narażone na uszkodzenia mechaniczne są kable koncentryczne w indywidualnych instalacjach antenowych, prowadzone często jako chaotycznie zwisające przewody. Kablowe instalacje zbiorowe są staranniej zaprojektowane i wykonane. Z gęściej rozmieszczonymi punktami mocowania, np. co piętro. Należy też zwracać uwagę, aby kabel nie obcierał o rynny, balustrady, krawędzie konstrukcji budynku itp. Są produkowane kable z dodatkowym stalowym drutem lub linką, poprawiającym wytrzymałość na rozciąganie. Dłuższe odcinki poziome kabli zaleca się podwieszać do stalowej linki nośnej. Przerwa wewnątrz kabla jest mniej dotkliwa, gdy kabel koncentryczny doprowadza sygnały naziemnej telewizji cyfrowej. a w instalacji nie występuje wzmacniacz antenowy. Sygnały wielkiej częstotliwości (rzędu setek MHz) mają zdolność przenoszenia się przez miejsca, gdzie występuje zbliżenie przewodów, nawet bez zachowania ich ciągłości. Na zasadzie sprzężenia pojemnościowego lub indukcyjnego. Sygnał jest wyraźnie osłabiony, ale może być wystarczający dla zapewnienia śladowego odbioru. Podobne zjawisko może wystąpić w sieci telewizji kablowej, w której kable abonenckie przenoszą tylko sygnały wielkiej częstotliwości, bez napięcia zasilającego. Wykrycie przerwy w kablu jest łatwe przez osoby, które mają doświadczenie zawodowe w instalowaniu i konserwacji sieci kablowych lub antenowych zwłaszcza, gdy dysponują przyrządem do pomiaru napięć zasilających i poziomu sygnałów wielkiej częstotliwości.