– Nazwa antena kierunkowa oznacza, że nie jest to antena o charakterystyce promieniowania dookólnej, czyli bezkierunkowej. Wprost przeciwnie, taka antena ma świadomie ukształtowaną charakterystykę, która uwydatnia jedne kierunki a dyskryminuje inne kierunki. Chodzi o kierunki w płaszczyźnie poziomej, czyli w stronę horyzontu, w pełnym zakresie 360 stopni.
Po co instaluje się anteny kierunkowe w telewizji naziemnej? W celu skierowania energii z nadajnika w pożądanym kierunku np. w stronę zamieszkałego lądu a nie w stronę morza lub oceanu. Także w celu wysyłania energii w kierunku własnego kraju, a nie kraju sąsiedniego. Chyba, że chcemy nadawać programy przeznaczone dla zagranicy.
Charakterystyka promieniowania anteny telewizji naziemnej w przekroju pionowym jest zwykle silnie kierunkowa, uwydatnia kierunek poziomy, w stronę horyzontu. Wysyłanie sygnałów pionowo w górę (w kierunku zenitu) i pionowo w dół (w kierunku podstawy anteny) jest bez sensu, oznacza niepotrzebne marnowanie energii.
W telewizji naziemnej często stosuje się kierunkowe anteny nadawcze, aby doświetlić „białe plamy”, czyli obszary poza zasięgiem dobrego odbioru.
W telewizji satelitarnej stosuje się anteny o silnej kierunkowości, wycelowane zdecydowanie w stronę wybranego satelity.
W wykazach nadajników naziemnych, w rubryce kierunkowość anteny spotyka się nierzadko oznaczenie w postaci litery D. Oznaczenie jest niejasne, bo po polsku oznacza to antenę o charakterystyce dookólnej, czyli bezkierunkowej. Po angielsku przeciwnie, litera D jest skrótem od nazwy „directional” i oznacza antenę o charakterystyce kierunkowej.
Sama nazwa antena kierunkowa nie wystarcza do zorientowania się, jak wygląda obszar oświetlany przez antenę. Potrzebny jest wykres charakterystyki promieniowania anteny lub przynajmniej kierunek (azymut) jej głównego promieniowania.