– W latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku sprawa była prosta – stojąca w mieszkaniu wielka, ciężka skrzynia ze szklanym ekranem była telewizorem. Obecnie identyfikacja telewizora nie jest łatwa. Jeżeli podejrzane urządzenie jest akurat czynne, widać obraz TV i słychać typową telewizyjną fonię, to w mieszkaniu na pewno znajduje się telewizor. W innych sytuacjach identyfikacja może nie być jednoznaczna. Jeżeli stoi jakieś urządzenie z ekranem, to może to być monitor komputerowy lub inne urządzenie multimedialne, a niekoniecznie telewizor. Czy wprowadzić urzędniczą zasadę, że ekran do 24 cali oznacza, że to monitor komputerowy, a ekran powyżej 24 cali świadczy o tym, że mamy do czynienia z telewizorem? Powinno decydować raczej to, czy urządzenie jest w stanie odbierać typowe kanały TV, czyli czy jest wyposażone w tuner TV. Jak to stwierdzić? Na podstawie obecności współosiowego gniazda antenowego (typu IEC), umieszczanego z boku lub tyłu urządzenia. Tabliczka znamionowa podaje nazwę producenta, model i nr wyrobu, a nie zawsze informuje, czy to monitor czy telewizor. Zresztą bywa mocowana w miejscu trudno dostępnym, a nie z przodu. Jeśli użytkownik korzysta z dekodera cyfrowego DVB-T, podłączonego do monitora komputerowego, wtedy łatwo może ukryć fakt posiadania składanego odbiornika TV, ze względu na małe wymiary dekodera. Podobna sytuacja występuje w przypadku korzystania z projektora, który ma małe gabaryty, a jest mocowany np. pod sufitem lub na szafie. W tym przypadku za ekran TV może służyć biała ściana w pokoju. Taki odbiornik TV jest trudny do wykrycia w czasie krótkotrwałego wejścia inspektorów do pomieszczenia, o ile nie jest włączony. W sumie tworzenie urzędów i zatrudnianie specjalistów do wykrywania telewizorów może okazać się mało efektywne. Wydatki mogą być większe od uzyskiwanych przychodów. Ponadto inspekcja komisyjna, czyli wchodzenie intruzów do mieszkań jest sprzeczne z zasadą ochrony miru domowego.