Postęp, czy to zaakceptujemy czy nie, zawsze idzie do przodu, nie zważając na sentymenty czy nasz brak przygotowania. Tak też jest ze światem cyfrowym, który stał się stałym komponentem naszego życia. Wszystko co nowe, fascynuje i ciekawi, ale po pierwszej ekscytacji potrzeba chwili na refleksję co dalej, jak to novum wykorzystać, jak się dostosować, by nie pozostało jedynie w sferze nowinek technicznych. I właśnie nadszedł taki moment dla cyfry, czego oznaką było zorganizowanie paneli dyskusyjnych dotyczących kina cyfrowego w Europie podczas Drugiego Polsko-Francuskiego Spotkania Audiowizualnego, które odbyło się 5 października 2007 roku w Warszawie. Współorganizatorami wydarzenia były Ambasada Francji w Polsce oraz Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego we współpracy z Polskim Instytutem Sztuki Filmowej, Stowarzyszeniem Filmowców Polskich i Instytutem Francuskim w Warszawie. A patronat medialny nad wydarzeniem objęły: telewizja Canal Plus Polska i TV5 oraz dystrybutor Gutek Film. Podczas spotkania polscy i francuscy specjaliści w dziedzinie mediów, filmu i muzyki skoncentrowali się wokół problemów, jakie obecnie dotyczą kina, telewizji, radia, przemysłu muzycznego oraz Internetu. Intencją organizatorów było, by w jednym miejscu skupić polskich i francuskich twórców: reżyserów, producentów, dystrybutorów, przedstawicieli stacji telewizyjnych i radiowych, operatorów telewizji kablowej, ekspertów w dziedzinie mediów i nowych technologii, przedstawicieli instytucji publicznych. Krąg tematów poruszanych podczas spotkania był obszerny. Dlaczego jest tak mało koprodukcji polsko-francuskich? Gdzie zmierza rozwój Internetu i telefonii komórkowej? Dyskutowano nad tym, czym jest wolność twórcza w świecie, w którym panują prawa rynku. Jak również rozpatrywano obecną sytuację szeroko pojętej digitalizacji świata mediów.
Dziś doświadczamy fascynujących, ale i kłopotliwych znamion bycia pionierami w jakiejś dziedzinie. To, co obserwujemy obecnie w kinie, można określić jako etap przejściowy. Taśma 35-milimetrowa jest wciąż obecna, ale pojawiają się też możliwości cyfrowe. Proces produkcji może odbywać się więc dwutorowo, część cyfrowo, a część klasycznie. Jednak dwutorowo nie oznacza zamiennie. Co z tego, że mamy film w HD czy 2K, skoro nie mamy gdzie go pokazać. Zaledwie 1% kin na świecie zaopatrzonych jest w odpowiedni sprzęt do projekcji cyfrowej. Dlaczego? Przyczyna jest banalnie prosta – względy ekonomiczne. Zakup sprzętu do projekcji cyfrowej to koszt rzędu 100 tysięcy euro. Jest to podobny problem, z jakim spotkali się kiniarze, gdy wprowadzono dźwięk czy szeroki format do kin. Zakup nowego, wymaganego sprzętu dla wielu okazał się niemożliwy.
Innym ciekawym problemem poruszonym podczas panelów dyskusyjnych była kwestia standaryzacji formatu. W Europie, w której co kraj to obyczaj, mamy wielu dostawców sprzętu, który różni się pod względem technicznym i systemowym. To prowadzi do braku kompatybilności i jedności technologicznej. Jest to jeden z poważniejszych problemów, z jakimi należy się zmierzyć. Brak jedności technologicznej między państwami uniemożliwi bowiem dystrybucję. Apelowano więc wielokrotnie podczas tego spotkania o dążenie do ustalenia standardów i o wypracowanie jedności technologicznej. Należy szukać sposobów jej uzyskania, należy uniezależniać się od dostawców sprzętu, by nie stać się uzależnionym od jednego tylko systemu. By to uzyskać, potrzeba ustanowienia standardów. W USA udało się to osiągnąć. DCI (Digital Ciemna Initiative – grupa siedmiu studiów hollywoodzkich) w 2005 roku ustanowiła 2K obowiązującym standardem formatu rozdzielczości zapisu, a JPEG 2000 – głównym programem kompresji. Na gruncie europejskim, we Francji, uczynił to samo AFNOR. Czyżbyśmy byli świadkami narodzin nowego formatu, który staje się ogólnie obowiązującym standardem? To ciekawe, ale biorąc udział w panelach dotyczących mediów cyfrowych, poczułam się niemal jak pionier kina z 1907 roku, kiedy to podczas międzynarodowego kongresu w Paryżu ustalono, że oficjalnym standardem taśmy, funkcjonującym w przemyśle filmowym, będzie 35 mm. Dziś, 100 lat po tym wydarzeniu, jesteśmy świadkami zmiany standardów. Czy będzie to 2K... a może 4K, które jest wymagane przy projekcjach 3D? Jak widać już dziś, jest o czym dyskutować, a to zaledwie czubek góry lodowej problemów i pytań, na które trzeba będzie znaleźć odpowiedź, wchodząc w cyfrowy świat.