– Pierwsza uwaga – zgłaszane pomysły są ciekawe, ale trudne lub niemożliwe do realizacji. Trudno mówić o zyskach ekonomicznych, skoro realizacja tych pomysłów wymagałaby astronomicznych wydatków, o ile propozycje byłyby w ogóle wykonalne na obecnym poziomie technicznym.Nadawanie satelitarne na falach długich, średnich a także krótkich jest niewykonalne, gdyż wymagałoby wystrzelenia w kosmos anten o monstrualnych wymiarach oraz nadajników bardzo dużej mocy. Ponadto fale o wyżej podanych nazwach źle przechodzą przez atmosferę, zwłaszcza przez jej górną warstwę zwaną jonosferą. Występują silne i zmienne w czasie tłumienia i odbicia od jonosfery. Fale długie i średnie korzystnie rozchodzą się przy powierzchni Ziemi, a nie na trasie przestrzeń kosmiczna – Ziemia.Wprowadzono pojęcie okna satelitarnego, czyli zakresu częstotliwości najbardziej przydatnego do przesyłania sygnałów na trasie satelita – Ziemia. W sumie najbardziej korzystny jest zakres częstotliwości od 3 GHz do 9 GHz, niestety bardzo zajęty przez użytkowników biznesowych, rządowych i wojskowych. Wprowadzono też pojęcie rozszerzonego okna satelitarnego, od 1 GHz do 15 GHz, nieco gorszego, ale przydatnego do transmisji satelita – Ziemia. W tym oknie znalazło się miejsce dla telewizji satelitarnej, od 10,7 GHz do 12,75 GHz. Istotnym zagadnieniem jest odpowiedź na pytanie – jaki sposób modulacji wykorzystać w telewizji satelitarnej? Od dawna stosowane modulacja amplitudy (AM) oraz modulacja częstotliwości (FM), są od dawna stosowana w radiofonii i telewizji analogowej. Cechą AM jest bardzo oszczędne wykorzystanie zakresu częstotliwości, czyli dobra pojemność. Niestety AM wymaga bardzo dużych mocy nadajników. Nie do przyjęcia w technice satelitarnej, bo każdy transponder satelitarny ważyłby wiele ton i wymagałby wielkiej mocy zasilania elektrycznego. Panele słoneczne mają niedostateczną moc, koniczne byłoby instalowanie elektrowni atomowych. Społeczeństwa nie zgadzają się na to, aby nad ich głowami wisiały reaktory atomowe, bo w razie awarii skutki byłyby nieobliczalne. Dla telewizji cyfrowej zaprojektowano specjalnie odrębne rodzaje modulacji:– DVB-T i DVB-T2 dla telewizji naziemnej NTC.– DVB-C oraz DVB-C2 dla telewizji kablowej.– DVB-S, DVB-S2 oraz DVB-S2X dla telewizji satelitarnej. Każdy powyższy rodzaj został starannie zaprojektowany, aby zapewnić jak największą pojemność i odporność na zaniki, szumy, zakłócenia, ew. odbicia. Przy uwzględnieniu specyfiki każdego rodzaju telewizji. Dla przykładu transmisja satelitarna musi uwzględniać fakt, że do dyspozycji są transpondery o małej mocy (tylko ok. 120 W). W transmisji naziemnej NTC można stosować nadajniki większej mocy, ale trzeba uwzględniać niekorzystne odbicia sygnałów od budynków i przeszkód terenowych, wielodrożność oraz dysponowanie bardzo ograniczonym pasmem częstotliwości. Gdyby w telewizji satelitarnej zastosować metodę DVB-T zamiast DVB-S, wtedy pojemność transpondera satelitarnego wzrosłaby 3 krotnie, ale trzeba byłoby 10 krotnie zwiększyć moc nadawczą transpondera. To niewykonalne, przy obecnie dostępnych technikach.W przyszłości mogą nastąpić duże zmiany w telewizji satelitarnej, gdy pojawi się możliwość wynoszenia na orbity znacznie cięższych ładunków. Same korporacje zajmujące się telewizją satelitarną nie są w stanie sfinansować projektowania rakiet o dużej nośności. Nastąpi to prawdopodobnie przy okazji wdrażania lotów załogowych na Księżyc i Marsa oraz militaryzacji kosmosu. Wtedy byłoby też możliwe zastosowanie DVB-S2X na szerszą skalę.