– Dwa lata temu wprowadzono w Polsce większą liczbę odbiorników satelitarnych z twardym dyskiem (nazywanych w skrócie PVR) i okazało się, że niektóre z nich sprawiają kłopoty. Dysk twardy kręcił się i hałasował bez przerwy, po kilkunastu miesiącach był tak zużyty, że ulegał awarii. Warunki pracy dla dysku twardego były bardzo ciężkie, znacznie trudniejsze niż w silnie obciążonym komputerze.
W tej chwili sytuacja uległa poprawie, projektanci wybrali odpowiednie typy dysków twardych do intensywnego zapisu i odczytu wielkiego strumienia danych, jakim są cyfrowe sygnały wizji. Trzeba stwierdzić, że dysk twardy jest w dalszym ciągu bezkonkurencyjny pod względem pojemności, czasu dostępu do operacji zapisu i odczytu oraz wskaźnika stosunku ceny do pojemności.
Platformy satelitarne w swojej ofercie proponują stosunkowo tanie urządzenia PVR, o kompromisowo dobranych podzespołach. W tej chwili najtańsze, z punktu widzenia ceny za gigabajt pojemności, są dyski twarde o średnicy 3,5 cala i pojemności około 250 GB. We własnym zakresie można zdecydować się na droższy, ale bardziej cichy wariant z dyskiem 2,5 cala. Takie dyski są oferowane do komputerów przenośnych typu laptop, ale mogą być stosowane do innych celów. W przypadku PVR nie są najważniejsze małe gabaryty i waga dysku, ale to, że talerz o zredukowanej średnicy 2,5 cala, wirując z prędkością 7200 obr/min wytwarza mniej hałasu i wibracji od talerza o większej średnicy. W niektórych urządzeniach PVR można zainstalować wybrany przez siebie dysk twardy i/lub dołączyć dodatkowy dysk zewnętrzny. Nie polecam korzystania naraz z dwóch dysków (np. wewnętrznego i zewnętrznego), bo hałas się potęguje.
Dobrym rozwiązaniem jest zainstalowanie urządzenia PVR w innym pomieszczeniu, gdzie stale nie przebywają i nie śpią ludzie. W tym celu należy zastosować dłuższe kable (do kilku m) i przedłużacz pilota na podczerwień. Takie rozwiązanie jest możliwe, bo do odbiornika satelitarnego nie jest potrzebny częsty dostęp i ręczne manipulacje, w odróżnieniu od np. odtwarzacza DVD, do którego trzeba wkładać i wyjmować płyty z nagraniami.
Przyszłość konstrukcji PVR należy do zastosowania pamięci elektronicznych, pozbawionych jakichkolwiek elementów ruchomych, pracujących bezszmerowo i szybko. Od kilku lat są znane przenośne pamięci półprzewodnikowe do kamer filmowych i komputerów, o nazwach SD lub pendrive. Ich pojemność stale rośnie, w tej chwili dochodzi do 64 GB, a cena spada. W dalszym ciągu cena jest za wysoka, aby konkurować z dyskiem twardym. Być może interesujące będzie zastosowanie dwóch rozwiązań technicznych naraz – pamięci półprzewodnikowej i dysku twardego. Całość funkcjonuje na zasadzie: pamięć półprzewodnikowa dokonuje na bieżąco zapisu i odczytu sygnałów audiowizualnych, od czasu do czasu włącza się dysk twardy i następuje przepisanie dużej porcji zarejestrowanych wstępnie programów. Dzięki temu dysk twardy przez większą część doby jest nieruchomy, nie hałasuje i nie niszczy się. Porę przepisywania można byłoby zaprogramować według woli właściciela, np. tak aby wypadała w czasie nieobecności użytkowników w mieszkaniu.